نور و افتالمولوژی چشم
Pamela S. Chavis, MD, & William F. Hoyt, MD

چشمها ارتباط تنگاتنگی با مغز دارند و غالباً سرنخ های تشخیص مهمی درباره اختلالات سیستم عصبی مرکزی ارائه می دهند. در حقیقت عصب اپتیک بخشی از سیستم عصبی مرکزی است. بیماریهای داخل جمجمه ای غالباً با تخریب یا فشار بر بخشی از مسیرهای اپتیک موجب اختلالات بینایی می شوند. اعصاب جمجمه ای II ، IV و VI‌ که حرکات چشم را کنترل می کنند نیز ممکن است گرفتار شوند و اعصاب V‌و VII نیز رابطه‌ نزدیکی با اعمال چشم دارند.

مسیر حس بینایی
مرور توپوگرافیک

عصب جمجمه ای II حس اختصاصی بینایی را هدایت می کند. نور توسط استوانه ها و مخروطهای شبکیه حس می شود و می توان آنها را عضو نهایی حسی ویژه برای بینایی تلقی نمود. جسم سلولی های این گیرنده ها استطاله هایی می فرستند که با سلول دو قطبی، یعنی نورون دوم در مسیر بینایی، سیناپس می کند. سلول های دوقطبی به نوبه خود با سلول های گانگلیونی شبکیه سیناپس برقرار می کنند. آکسون سلولهای گانگلیونی، لایه الیاف عصبی شبکیه را می سازند و به هم می پیوندند تا عصب اپتیک را بسازند. عصب از پشت کره چشم بیرون می آید و در بین مخروط عضلانی به عقب سیر می کند تا از طریق کانال اپتیک وارد حفره جمجمه ای شود.

فیزیولوژی علایم

کاهش تیزبینی در اثر ناتوانی در حفظ یکنواخت فیکساسیون است. در نیستاگموس وستیبولار که past- pointing وجود دارد تصویر سازی کاذب مشهود است. کج شدن سر معمولاً غیرارادی است و برای کاهش نیستاگموس است. در نیستاگموس پرشی سر به سوی جزءِ سریع می چرخد یا تنظیم می شود بطوری که چشمها در وضعیتی قرار می گیرند که حرکات چشم در نیستاگموس آونگی به حداقل می رسد. گاهی بیمار از حرکات توهمی اشیاء شاکی است (oscillopsa). این حالت بیشتر در نیستاگموسی دیده می شود که ناشی از ضایعات مراکز پایین تر نظیر لابیرنت باشد یا با شروع حاد نیستاگموس در بزرگسالان همراه است. طی جزءِ آهسته به نظر می رسد محیط حرکت می کند که باعث سرگیجه دورانی بسیار ناراحت کننده ای می شود بطوری که بیمار نمی تواند بایستد. جنباندن سر بیشتر همراه با نیستاگموس مادرزادی، spasmus nutans ، و نیستاگموس مِنیر است. نیستاگموس جلب توجه می کند و از نظر قیافه ظاهری ناراحت کننده است مگر آنکه لرزش های چشم بسیار کوچک باشند.

طبقه بندی نیستاگموس