مقدمه :

همه افراد مبتلا به اوتیسم علائم و نشانه های یکسانی ندارند. برخی افراد دچار اوتیسم خفیف هستند درحالیکه سایرین به انواع شدیدتری از اوتیسم گرفتارند. از آنجا که این مشکل روی هر فرد متفاوت اثر می گذارد، به آن بیماری یا اختلال طیفی میگویند که در آن دو فرد مبتلا ممکن است به یک شکل رفتار نکنند و مهارت های یکسانی نداشته باشند.

اوتیسم چیست ؟

اوتیسم نوعی اختلال تکاملی عصبی است که در آن کودک مبتلا مراحل تکاملی را آنگونه که همسالان وی طی میکنند نمی گذراند. درکودکان اوتیسم توانایی های ارتباطی از قبیل سخت گفتن و رابطه با والدین و هم سالان مختل میشود و الگوهای تکراری و آزاردهنده ای از رفتار نزد آنها بروز مینماید .این علائم عموما در کودکان زیر ۳ سال بروز می یابد. در اغلب کودکان اوتیسم رشد توانایی های ارتباطی و گفتاری از بدو تولد دچار اختلال و کندی است ولی در ۲۰ تا ۳۰ درصد موارد کودک تا ۱٫۵ تا ۲ سالگی رشد طبیعی دارد و پس از آن توان گفتار و ارتباط با والدین را از دست می دهد.

تاریخچه:

تاریخچه اوتیسم به سال ۱۹۱۱ بازمیگردد که اوگن بلولر ، روانپزشک سویسی برای اولین بار این اصطلاح را عنوان کرد.
در سال ۱۹۴۳ دکتر لئو کانر از دانشگاه جانز هاپکینز برای اولین بار اوتیسم را تعریف کرد . او این کشف خود را بر مبنای مطالعه بر روی ۱۱ کودک طی سالهای ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۳  بنا نهاده بود. آنچه او مطالعه کرده بود کودکانی بودند که از سال اول زندگی شان مدام از هر تماس و ارتباطی با انسانها اجتناب و دوری میکردند .

مداخلات دارویی:

هیچ ‏نوعی معالجه‏ ی مستقیم دارویی برای درمان اختلال آسپرگر وجود ندارد اما پزشکان برحسب علائمی که کودکان مبتلا از خود نشان می‏دهند، تجویزهایی را ارائه می‏دهند. تصمیم استفاده از داروها، در اختیار والدین است؛ گرچه آنان به دلیل عوارض هولناک قرص‏ها، کمتر موافق استفاده از دارو برای درمان کودکشان هستند.